Elke dag lezen we krantenkoppen over een miljoen woningen tekort en vluchtelingen die op de grond moeten slapen. Dit noemen we de woon- en opvangcrisis. Je zou verwachten dat we in tijden van crisis alle hens aan dek hebben.
Jammer genoeg ziet de sector die de afgelopen jaren het hardst gegroeid is, om deze crisis mede het hoofd te bieden, haar aantallen weer dalen. Terwijl we als geïndustrialiseerde bouwsector juist geïnvesteerd hebben om onze productie op te schalen. Als De Meeuw alleen al hebben wij in korte tijd onze productiecapaciteit weten te verdubbelen. De geïndustrialiseerde woningbouw kan tienduizenden woningen per jaar extra aan de voorraad toevoegen en op die manier het verschil maken om de gewenste aantallen te halen. Van gemiddeld ca 60.000 woningen per jaar naar meer dan 90.000 woningen. In veel artikelen lezen we het argument van gebrek aan beschikbare locaties.
In elke crisis heb je leiders nodig die het “onmogelijke” doen om de crisis het hoofd te bieden
In de afgelopen jaren hebben we Nederland zo ingericht dat gevestigde belangen beter worden gehoord dan nieuwe belangen en hebben we het bestaande frame work om Nederland evenwichtig in te richten niet gebruikt. Ik doel onder andere op de nota’s ruimtelijke ordening die we al jaren niet meer gemaakt hebben.
Ik hoor bijna elke dag het terugkerende argument dat er niet genoeg locaties beschikbaar zijn. Ik ben het daar niet mee eens. Mijn stelling is dat er in Nederland locaties genoeg zijn. Er zijn echter alleen altijd wel redenen om te benoemen waarom specifieke locaties “nu” niet beschikbaar zijn. Veel gemeenten kampen met capaciteits tekorten, er is tegenstand uit de buurt te verwachten of private eigenaren werken niet mee.
Ondertussen zoeken niet alleen starters en spoedzoekers al jaren naar een woning, maar zitten ook veel agenten, onderwijzers, verplegers etc. op een passende woning te wachten. Deze mensen vormen de ruggengraat van onze steden en maatschappij.
Om deze crisis het hoofd te bieden moeten we het schijnbaar onmogelijke mogelijk maken. Dat betekend dat we doorzettingsmacht nodig hebben, dat mensen die op zoek zijn naar een woning ook een stem krijgen en dat we ons niet langer blindstaren op de redenen waarom locaties niet kunnen. Maar met elkaar bespreken hoe we dingen wel mogelijk maken. Onderzoek heeft meerdere malen uitgewezen dat we locaties genoeg hebben, nu samen aan de slag om daar wonen mogelijk te maken.
Ik kom in mijn werk elke dag redenen tegen om geen woningen te bouwen op plekken waar binnen een jaar woningen zouden kunnen staan?!
